RRUGËN E MALIT KUJTOJ

Tërë ditën rri mendoj,

dhe marr penën për të shkruar,

rrugën e malit kujtoj,

çkemi hequr, çkemi vuar.

Atë rrugë bënim përherë,

se shumë rrinin në mal,

si në dimër dhe në verë,

aty banonin në stan.

Kur e merr rrugën përpjetë,

del në qaf të Hamuriqes,

dhe të jesh si zog me fletë,

mendon lartë si do ngjitesh.

Pastaj hypën në Rotua,

çdo vend ka një histori,

këtu  dikush u dashurua,

atje bëri një vaki.

Ecim prapë rrugës lart,

dalim sipër në Heri,

mbase do të pushosh pak,

të kënaq ajo freski.

Dalim pastaj në Rrëmullë,

aty posht shtrihet Galishti,

përtej janë arat e Gurrës,

që natyra i qëndisi.

Që nga Gurra posht në Kretë,

janë nja tridhjet haurë,

banonin fterjot e shkretë

dhe nuk u ankuan kurrë.

Çkanë heq fterjotë e gjorë,

kanë jetuar si e zeza,

në të ftohtë, shi e borë,

jo dhe pak, po disa breza.

Vetëm në pesdhjetë e gjashë,

kur u bë kooperativë,

zbritën të gjithë në fshat,

gjoja për një jet të mirë.

Tani që u prish sistemi,

i lanë fshat e vërri,

u bënë zotër të mallit,

me haur e bagëti.

Janë trembëdhjet kope,

që beharojnë në male,

bashkuar dy e nga tre,

formuanë goxha  stane.

Në vjeshtë kur afron dimri,

dhen  e dhi zbresin në fshat,

ndërsa në fillim të prillit,

ngjiten prapë më të lart.

Më pastaj, kur vjen behari,

atje e sheh mrekullinë,

çelin lulet, rritet bari,

mbushesh erë trëndelinë.

Këndon thëllëza, bilbili,

thonë agimi ka ardhë,

u bëjnë çobanve zgjimin,

se kanë dremitur në pllajë.