Zjarri që u ndez në lumë,

doli në Pirg, në xhade,

u dogjën dhe ara shumë,

disa pyje mbetën dhé.

Me vrap shkuam në varreza,

dhe vumë duart në kokë,

varret blozë, pik të zeza,

nga sytë na shkuan lotë.

Prindërit tanë rënkuan,

as aty si latë rehat,

mbase dhe u mallëkuan,

se keni bërë mëkat.

Pse u mbetën ato duar,

të u ishin ndezur flakë,

zhuritur e përvëluar,

të kullonin qelb e gjak.

Zjarri, plumbi edhe guri,

kur dalin ato prej dorës,

jo, me to nuk mburret burri,

ndaj ti vëmë gishtin kokës!