SI MANARE TË RRIS VETË

Mora lartë për në male,

thash të dal pak për hava,

rrugën ma pret një sorkadhe,

hodhi sytë dhe më pa.

I fola, po nuk qëndroi,

u bë erë e suferinë,

male dhe kodra kaloi,

më kot e prita të vijë.

Do të kërkoj të të gjej,

sorkadhe ta vura synë,

natën do përgjoj në hënë,

kur të dalësh në lëndinë.

Të prita po ti nuk erdhe,

djersë të ftohta më ranë,

apo më ndoqe për ere,

ndaj e ndërrove meranë?

Në mëngjes pa gdhirë mirë,

do shkoj të pres te burimi,

atje sorkadhja do vijë,

atje do bëhet takimi.

Dëgjoj ca hapa të lehtë,

nëpër gurgullim të ujit,

ja ku po vjen qetë qetë,

gushëbardha si pëllumbi.

Sorkadhe e vogël kërthinjë,

shtatëhedhura lastar,

si manushaqe në prill,

mua zemrën ma ke marr.

Zgjata dorën që ta kap,

më rrëshqiti porsi njalë,

un i kërkova xhevap,

dhe ajo mi tha ca fjalë.

..Sorkadh mali kur të pash,

mëndjen time turbullove,

prit sa të shkoj ky behar,

se jam e vogël, milore.

Ajo bukuri e rrallë,

ai syri yt i shkruar,

ma kan bërë zemrën plagë,

mos më ler më që të vuaj.

Largohu tani, o djalë,

kam turp nga shoqet e mia,

veçse hëna kur të dalë,

të pres të  vish te lajthia.

Sorkadhe mëndjen ta bleva,

do të të marr që sivjet,

nuk do pres që të vij vera,

si manare të rris vetë.