HUNDA E DRERIT

Shokë më ka mbet merak,

që të shkoj në Hund të Drërit,

ma bën zemra trik e trak,

sju gënjej, për fjal të nderit!.

Më duket kam dyzet vjet,

mos kam dhe më shumë vallë?

por them që të shkoj sivjet,

që ta shuaj atë mall.

Të shikoj tëndën e dhëne,

atë tëndënë me famë,

ku rrinte Godua i Mëngule,

dyzet e shtatë vjet me radhë.

Ajo tëndë madhështore,

ku mërzenin mijra krerë,

është tëndë beharore,

ska të paguar në verë.

Atje është dhe burimi,

me ujë të ftohtë bore,

ay ësht ilaç shërimi,

bashkë me Kruan e Molle.

Në atë vend çdo behar,

verojnë çobanëria,

janë vëllezërit tanë,

që i lashtë Perëndia!

Janë çobanët e dhëne,

verojnë për bukuri,

me bagëtinë në mendje,

që të bëjnë katandi.

Lumthi ju, more çobanë,

sa shumë ju kam zili,

kaloni atje beharë,

shijoni atë freski.

Në mëngjes sa zbardh agimi,

ja fillon këngës thëllëza,

përzier me zë bilbili,

dhe blegërimën e dhënve.

Natën dhëntë kullosin,

ditën mërzejnë në tëndë,

çobanët radiot dëgjojnë,

apo shtrihen, gjumë flenë.

Kur venë dhëntë për ujë,

në krye dashi përçor,

hajde moj kope me vulë,

buçasin zile këmborë!

Dymbëdhjet zile këmborë,

sa mirë janë ujdisur,

si një orkestër frymore,

Zoti i ka jaradisur!

Kur shtrohet stani për ujë,

çobanët ulen në brinjë,

marrin longare dhe culë

dhe fillojnë që tu bien.

Melodia ska të ndalur,

përhapet gjer në Lëpjetë,

jehona merr gryka , male,

të hidhet zemra përpjetë.

Pa shiko qentë e stanit,

duken tamam si gumenë,

janë besnik të çobanit,

dit e nat ruajn kopenë.

Ju,  o vëllezër çobanë,

i dolët zot bagëtisë,

me to dimër e behare,

larg fëmijve e shtëpisë.

Shekuj dhe vite me radhë,

çobani është nderuar,

siç thoshin gjyshërit tanë:

Është zanat i bekuar!