PËR ATO DY VJET NË SASAJ

Të shkruaj një poezi,

duhet të mendohem mirë,

ësht për ty, o xha Remzi,

ndaj ma shton kënaqësinë.

Burrë, shtylla e shtëpisë,

me ty kish lezet sufrani,

i kënges dhe i rakisë,

stë harroj Remzi Serjani.

Ke rritur pesë fëmijë,

i çove për ti shkolluar,

iu bëfshin ditët njëmijë,

se stë kanë turpëruar.

Ulur këmbëkryq në qoshe,

pranë vatrës ndezur shpuzë,

xhezvenë dyshe të kafesë,

cigaren e dredhur në buzë.

Merrje cekuren në dorë

dhe gërshërën e hardhive,

Hasell, Vardhan e Kullurë,

gjithë ditën andej rrije.

Ato të dy vjetë në Sasaj,

pranë njerëzve të mi,

për mua ishte parajsa,

që kujtoj me dashuri.